ایتالیا سرزمین شگفتی های هنر و معماری می باشد و بسیاری از معماران و هنرمندان معروف را در دامان خود پرورانده است و اسطوره قرن بیستم٬ کارلو اسکارپا نیز یکی از آنها می باشد. اوبا کنار هم قرار دادن مواد و مصالح ارزان و گران قیمت آثار کم نظیری را خلق کرده و لقب اسرارآمیزترین شارح مدرنیسم را به خود اختصاص داد.
او در ۲ ژوئن ۱۹۰۶ و در شهر ونیز متولد شد و در وینچنزا بزرگ شد٬ اسکارپا در ۱۳ سالگی مادر خود را از دست داد و بعد از آن به ونیز بازگشت و در آکادمی سلطنتی هنرهای زیبا به تحصیل در رشته معماری پرداخت اما جالب است بدانید که او هرگز مدرک رسمی معماری را دریافت نکرد٬ در واقع او به قوانین سفت و سخت آموزش رسمی چندان علاقه ای نداشته و از حضور در آزمون های نهایی و دریافت مدرک خودداری کرد.
فرانک لوید رایت و یوزف هافمن از شخصیت های مورد علاقه او و همچنین سبک نقاشی انتزاعی هنرمندانی نظیر پیتر موندریان نقاش هلندی و مارک روتکو لیتوانیایی آمریکایی الهام بخش کارلو اسکارپا بودند.
او به سرتاسر ژاپن سفر کرده بود و تحت تاثیر مناظر٬ مصالح و تاریخ و فرهنگ ژاپن قرار گرفته بود اما با وجود آموزه هایش در این سفر به سبک صنعتگران ونیزی همچنان وفادار ماند.
در سال ۱۹۷۸ هنگامی که در سندای ژاپن به سر می‌برد پس از سقوط از پله های بتنی در یکی از بیمارستان‌ها بستری شد اما بعد از ده روز به دلیل جراحات وارد شده درگذشت و در ونتو خاکسپاری شد.
او بازسازی ساختمان و اجرای برخی از بنا های تاریخی ایتالیا از جمله تالار نمایش شرکت اولیویتی( olivetti) و (Fondazione Querini Stampalia) را بر عهده داشت و در موزه کاستلوچیو معروفترین طراحی مینیمالیستی خود را به نمایش گذاشت.
این موزه در دژی قرون وسطایی به همین اسم در سال ۱۹۷۵ برپا شد .او در عرصه طراحی سازه های شخصی نیز از خود آثار دیدنی به جا گذاشت. بر خلاف بناهای عمومی در این سازه ها فرصت عرض اندام بیشتری برای او مهیا گردید و توانست خلاقیت و مهارت خود را به بهترین شکل به نمایش بگذارد و به این ترتیب این آثار به جای مانده می توانند منابع خوبی برای شناخت هر چه بیشتر سبک کارلو اسکارپا و معماری قرن ۲۰ باشند.
آنچه در ادامه مقاله به آن خواهیم پرداخت معرفی تعدادی از سازه های شخصی او به قلم کریستوفر بولن، ویراستار و نویسنده نیویورک تایمز میباشد.
کارلو اسکارپا در طول فعالیت حرفه ای خود در دیگر رشته های هنری مانند نقاشی٬کار با شیشه و طراحی مبلمان نیز فعالیت داشت و در ونیز به یک سبک معماری تبدیل به برندی شد و به دنیای معماری ترکیبی آرامبخش از سنت و مدرنیسم را عرضه کرد.
او با ترکیب متنوعی از مصالح مانند چوب و سنگ ٬ مواد مصنوعی ٬شیشه و گچ مرزهای عادی و معمولی را در طراحی و استقتده از مصالح از بین برد.
کاسا اسکاتورین آپارتمانی شخصی می باشد که در بالاترین طبقه بنای ونیزی مجللی از قرن ۱۷ قرار دارد و جزء شاهکارهای این معمار محسوب می شود و در سال ۱۹۶۳ به سفارش وکیلی به نام لوئیجی اسکاتورین بازسازی و دکوراسیون آن را برعهده گرفت اما به دلیل دشواری های زیاد و هزینه‌های بالای نگهداری آپارتمان باعث شد که در سال ۲۰۰۹ وراث اسکاتورین آن را به فروش برسانند.
طراحی داخلی این آپارتمان از شناخت او از سبک زندگی وکلا و درهم‌تنیدگی زندگی شخصی و کار آنها می باشد.
عرصه آن شامل ۳ قسمت می‌گردد در ابتدا دفترکار٬ در قسمت میانه فضای عمومی و فضای خصوصی در انتها؛ او در طراحی داخلی رابطه اصولی و مناسبی میان فضاها ایجاد کرده بود.
استعداد معماری و نبوغ او حتی پیش از ورود به داخل آپارتمان هر بیننده ای را مجذوب خود میکند برای پوشش دیوارهای ورودی از شیوه سنتی گچ کاری ونیزی با ترکیب رنگ سیاه آینه ای و قرمز مرجانی به کار گرفته است.
طرح های مبلمان بسیار ساده بوده و اغلب از چوب می باشد اسکارپا علاقه ای نداشت که میخ مبلمان و اتصالات دیده شود و در طراحی دکوراسیون داخلی دفتر کار با دیوارهایی از چوب درخت آمرود و سقفی به رنگ سبز تیره ٬ میز نیم دایره ای شکلی از جنس چوب گردوی برزیلی و ایتالیایی روبه رو می شویم بدون حتی یک اتصال و یا میخ به گونه‌ای که گویی بین هوا و زمین معلق می باشد.
